به گزارش گلستان ما، شاید کمتر کسی بداند که در ایران باستان نه مثل رومیان، از سه قرن پس از میلاد مسیح، بلکه از بیست قرن پیش از میلاد روزی به نام روز عشق وجود داشته است !.

چهاردهم فوریه برابر با بیست و پنجم بهمن ماه در تاریخ غرب مسیحی روز ولنتاین نام دارد.

ولنتاین برگرفته از اسم یه کشیش رومی به نام " والنتیوس" است.

 والنتیوس در سده سوم میلادی و زمانی که کلودیوس دوم بر روم فرمانروایی میکرده میزیسته. کلودیوس معتقد بود سربازی خوب خواهد جنگید که زن نگرفته باشد و از این رو زناشویی را برای سربازان امپراطوری روم ممنوع کرده بود !

 کشیش والنتیوس به مقابله با این دستور امپراطوری برخاست و بطور پنهانی عقد سربازان رومی را با دختران مورد علاقه شان جاری می کرد.

کلودیوس دوم از این رخداد آگاه شد و دستور داد که کشیش سرکش را به زندان بیاندازند.

والنتیوس که در زندان نیز به سرکشی خود ادامه داد و عاشق دختر کورزندانبان خود شده بود، به دستور کلودیوس دوم به دار آویخته شد.

در تاریخ غرب مسیحی، کشیش والنتیوس یا ولنتاین شهید را شهید راه عشق مینامند و غربیان به خصوص جوانان، این روز را گرامی میدارند.

نکته فابل تامل آنجاست که بر اساس مستندات تاریخی، روز ولنتاین تا قرن 17 میلادی کاملا ناشناخته بود و از قرن هجدهم به بعد نوشتن و ارسال پیام های عاشقانه رواج پیدا کرد. بطوریکه تاریخ نویسان کشورهای غیر مسیحی، معتقدند که امروزه ولنتاین در حقیقت وسیله ای برای ترویج مسیحیت در کشورهای غیر مسیحی قرار گرفته و مبلغان مسیحی از طریق ولنتاین میخواهند جایی برای خود در دل مردم باز کنند.

 اما شاید کمتر کسی بداند که در ایران باستان نه چون رومیان از سه قرن پس از میلاد مسیح، که از بیست قرن پیش از میلاد روزی به نام روز عشق وجود داشته است .

جالب است بدانید این روز در تقویم جدید ایرانی دقیقا مصادف است با 29 بهمن، یعنی فقط 4 روز بعد از ولنتاین فرنگی! این روز "سپندارمذگان" یا "اسفندارمذگان" نام داشته است.

سپندارمذ لقب ملی زمین است: یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشقه؛ چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا رو به یک چشم نگاه می کند و همه را چون مادری در دامان پر مهر خودش امان می دهد.به همین دلیل در ایران باستان، "سپندارمذگان" را به عنوان "نماد عشق" می پنداشتند.

فلسفه ی بزرگداشت این روز به عنوان "روز عشق" به این صورت بوده که در ایران باستان هرماه را سی روز حساب می کردند و علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند، هر کدوم از روزهای ماه هم یک نام داشتند.

مثلا روز اول، "روز اهورامزدا"، روز دوم، "روز بهمن" (سلامت، اندیشه) که اولین صفت خداونده. روز سوم، "اردیبهشت" یعنی راستی و پاکی که باز از صفات خداوند است. روز چهارم "شهریور" یعنی شاهی و فرمانروایی آرمانی، که خاص خداوند است و روز پنجم، "سپندارمذ" بوده.

 بر پایه پژوهش ها و منابع تاریخی، ایرانیان باستان در این روز جشنی به نام  "مژده گیران" برپا می کردند که یکی از جشن های بسیار بزرگ ایرانیان باسنان بوده که هر ساله به مناسبت بزرگداشت بانوان برپا می شد.

سپندارمذگان جشن زمین و گرامیداشت عشق است که هردو در کنار هم معنا پیدا می کردند. در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه می دادند. مردان هم زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت می کردند.

ملت ایران از جمله ملت هایی می باشد که زندگی اش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته و مناسبت های گوناگون را جشن می گیرند و با سرور و شادمانی روزگار می گذرانند. این جشن ها نشان دهنده ی فرهنگ، نحوه ی زندگی، خلق و خوی، فلسفه ی حیات و کلا جهان بینی ایرانیان باستان است. از آنجایی که ما با فرهنگ باستانی خود کمتر آشناییم، شکوه و زیبایی این فرهنگ با ما بیگانه شده است.

 شاید هنوز دیر نشده باشد که روز عشق را از 25 بهمن ((valentine به 29 بهمن (سپندارمذگان ایران باستان) منتقل کنیم .

به امید دیدن روزی که جوان های عاشق سرزمینمان، به جای 14 فوریه، 29 بهمن رو به عنوان " روز عشق پارسیان " باور کنند و تمام پیام های عاشقانه و کارت های تبریک و هدایای خود را در این روز به یکدیگر تقدیم کنند.

اگر همه همت کنند، قطعا این فرهنگ و سنت فراموش شده خیلی زود بین همه، راوج خواهد یافت ...... فقط یه ذره همت میخواهد.

انتهای پیام/